ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΒΟΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
Περί την αυτήν εποχήν —παραμονές της Επαναστάσεως — κάποιος Έλλην παντοπώλης εις την Κωνσταντινούπολιν, ομιλών προς γνωστούς του Τούρκους, είπεν αστεϊζόμενος ή εμπαίζων: «Τώρα με περιφρονείτε, αλλ' εγώ έχω εις την Άσπρη θάλασσα εκατοντάδες καραβιών, τώρα κοντά θα έλθουν και θα φέρουν πολλά καλά και τότε σεις θα με βλέπετε διαφορετικά, θα με κολακεύετε». Όταν εξερράγη η επανάστασις ο παντοπώλης εζητήθη, αλλά δεν ανευρέθη.
Όλα αυτά τα ύποπτα συμπώματα είλκυον την προσοχήν των αρμοδίων, λέγει ο Τούρκος ιστορικός Δζεβδέτ, αλλ' ούτοι εσιώπων, αποφεύγοντες να εκτεθούν εις την δυσμένειαν του Χαλέτ εφέντη. Και όμως αυτός ήτο ο κρατών το πηδάλιον του κυβερνητικού σκάφους και αυτός είχε χρέος να παρακολουθή τα προμηνύματα της προσεγγιζούσης θυέλλης και να οδήγηση το πλοίον εις λιμένα σωτηρίας. Εκείνος όμως, εξαπατώμενος με τα ωραία λόγια των Φαναριωτών, είχεν απομακρυνθεί από της αληθούς οδού και δεν εσκέπτετο άλλο ει μη μόνον την εξόντωσιν του Αλή πασά. Δεν ήθελε να γίνεται ο ελάχιστος λόγος περί των υπόπτων κινήσεων των Ελλήνων. Και αν ακόμη ηκούετο κάτι περί της παρασκευαζόμενης εξεγέρσεως, αυτός ανέθετε τας ανακρίσεις εις τους Φαναριώτας, οίτινες ήσαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Και όταν ακόμη η εν Κωνσταντινουπόλει αγγλική πρεσβεία ειδοποίησε την Υψηλήν Πύλην περί των τεκταινομένων, ο Χαλέτ απέστειλεν εις Πελοπόννησον τον διερμηνέα του στόλου Νικόλαον Μουρούζην, όστις, ων μεμυημένος εις την Εταιρείαν, όχι μόνον δεν συνεβούλευσε τους ομοεθνείς του, αλλά και παρεκίνησε τους αρχηγούς να σπεύσουν να κηρύξουν όσον το δυνατόν συντομώτερον την Επανάστασιν. Επανελθών δε εις Κωνσταντινούπολιν εξέθεσεν, ότι η κυβέρνησις πρέπει να είναι ήσυχος και να έχη εμπιστοσύνην εις τους ραγιάδες του Μωρέως. Ούτω, λέγει ο Δζεβδέτ, εξηπάτησε τους υπουργούς, οίτινες ηγνόουν την πραγματικήν κατάστασιν, ως εκ τούτου δε εγκατελείφθη η σκέψις αποστολής στρατού εις Πελοπόννησον και αφέθη ελεύθερος ο ως όμηρος κρατούμενος Γεώργιος Μαυρομιχάλης, υιός του ηγεμόνος της Μάνης. Αν ελαμβάνοντο υπ' όψιν αι επανειλημμένοι προειδοποιήσεις του πρεσβευτού της Αγγλίας και απεστέλλοντο εις Πελοπόννησον επαρκείς στρατιωτικοί δυνάμεις μετά πολεμοφοδίων, οι Έλληνες του Μωρέως δεν θα ετόλμων να επαναστατήσουν και δεν θα εκινούντο, η δε Επανάστασις θα κατεστέλλετο, ως άλλοτε.
Νικηφόρος Μοσχόπουλος
«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
κατά τους Τούρκους ιστοριογράφους εν αντιπαραβολή
και προς τους Έλληνας ιστορικούς»
ΒΑΣΟΣ ΤΣΙΜΠΙΔΑΡΟΣ
ΤΟ 1821 ΧΩΡΙΣ ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΑ
Περί την αυτήν εποχήν —παραμονές της Επαναστάσεως — κάποιος Έλλην παντοπώλης εις την Κωνσταντινούπολιν, ομιλών προς γνωστούς του Τούρκους, είπεν αστεϊζόμενος ή εμπαίζων: «Τώρα με περιφρονείτε, αλλ' εγώ έχω εις την Άσπρη θάλασσα εκατοντάδες καραβιών, τώρα κοντά θα έλθουν και θα φέρουν πολλά καλά και τότε σεις θα με βλέπετε διαφορετικά, θα με κολακεύετε». Όταν εξερράγη η επανάστασις ο παντοπώλης εζητήθη, αλλά δεν ανευρέθη.
Όλα αυτά τα ύποπτα συμπώματα είλκυον την προσοχήν των αρμοδίων, λέγει ο Τούρκος ιστορικός Δζεβδέτ, αλλ' ούτοι εσιώπων, αποφεύγοντες να εκτεθούν εις την δυσμένειαν του Χαλέτ εφέντη. Και όμως αυτός ήτο ο κρατών το πηδάλιον του κυβερνητικού σκάφους και αυτός είχε χρέος να παρακολουθή τα προμηνύματα της προσεγγιζούσης θυέλλης και να οδήγηση το πλοίον εις λιμένα σωτηρίας. Εκείνος όμως, εξαπατώμενος με τα ωραία λόγια των Φαναριωτών, είχεν απομακρυνθεί από της αληθούς οδού και δεν εσκέπτετο άλλο ει μη μόνον την εξόντωσιν του Αλή πασά. Δεν ήθελε να γίνεται ο ελάχιστος λόγος περί των υπόπτων κινήσεων των Ελλήνων. Και αν ακόμη ηκούετο κάτι περί της παρασκευαζόμενης εξεγέρσεως, αυτός ανέθετε τας ανακρίσεις εις τους Φαναριώτας, οίτινες ήσαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Και όταν ακόμη η εν Κωνσταντινουπόλει αγγλική πρεσβεία ειδοποίησε την Υψηλήν Πύλην περί των τεκταινομένων, ο Χαλέτ απέστειλεν εις Πελοπόννησον τον διερμηνέα του στόλου Νικόλαον Μουρούζην, όστις, ων μεμυημένος εις την Εταιρείαν, όχι μόνον δεν συνεβούλευσε τους ομοεθνείς του, αλλά και παρεκίνησε τους αρχηγούς να σπεύσουν να κηρύξουν όσον το δυνατόν συντομώτερον την Επανάστασιν. Επανελθών δε εις Κωνσταντινούπολιν εξέθεσεν, ότι η κυβέρνησις πρέπει να είναι ήσυχος και να έχη εμπιστοσύνην εις τους ραγιάδες του Μωρέως. Ούτω, λέγει ο Δζεβδέτ, εξηπάτησε τους υπουργούς, οίτινες ηγνόουν την πραγματικήν κατάστασιν, ως εκ τούτου δε εγκατελείφθη η σκέψις αποστολής στρατού εις Πελοπόννησον και αφέθη ελεύθερος ο ως όμηρος κρατούμενος Γεώργιος Μαυρομιχάλης, υιός του ηγεμόνος της Μάνης. Αν ελαμβάνοντο υπ' όψιν αι επανειλημμένοι προειδοποιήσεις του πρεσβευτού της Αγγλίας και απεστέλλοντο εις Πελοπόννησον επαρκείς στρατιωτικοί δυνάμεις μετά πολεμοφοδίων, οι Έλληνες του Μωρέως δεν θα ετόλμων να επαναστατήσουν και δεν θα εκινούντο, η δε Επανάστασις θα κατεστέλλετο, ως άλλοτε.
Νικηφόρος Μοσχόπουλος
«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
κατά τους Τούρκους ιστοριογράφους εν αντιπαραβολή
και προς τους Έλληνας ιστορικούς»
ΒΑΣΟΣ ΤΣΙΜΠΙΔΑΡΟΣ
ΤΟ 1821 ΧΩΡΙΣ ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου